|
|
als je niet zo lekker in je vel zit
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Home
|
|
|
|
|
Donderdag 16 juni 2011 door Nooit opkroppen
|
terug
|
|
Ik ben altijd heel introvert geweest. Op de basisschool leerde ik dat leuke klassen niet bestaan en dat het normaal is dat mensen je vernederen of je niet mee laten doen met spelletjes. Het is, achteraf gezien, vooral dodelijk dat het dus op de basisschool was. Ik heb als klein kind vooral geleerd mijn mond te houden. Vriendinnetjes die ik daar had, moest ik of verdedigen, of zij hadden macht over mij.
Op de middelbare school was ik een jaar in de hemel. Ik ervaarde met eigen ogen hoe het was om in een normale klas met aardige mensen te zitten. Maar op de helft van het tweede jaar kwam de terugslag. Ik werkte keihard om so's en proefwerken die ik door luiheid had verknald, in te halen. Zo hard dat ik geen tijd had om leuke dingen te doen met vriendinnen. In het derde jaar ging dit door. Ik werkte alleen nog maar voor school. De paar vriendinnen die ik had, verwaarloosde ik. Ik dacht dat ik, na het goede rapport, wel weer vrolijk en relaxed zou worden, maar dat klopte niet. Integendeel. Ik deed veel minder aan schoolwerk, maar voelde mezelf waardeloos. Ik was een waardeloze vriendin. Ik durfte nooit wat te zeggen. Ik werd vreselijk gefrustreerd omdat ik alles voor me hield, waar ik me aan ergerde. Dat kropte ik op. Er was geen manier waarop ik mijn gevoelens kon 'luchten' zegmaar. Ik droeg stomme kleren en kon niets goed doen. Ik verwaarloosde mijn schoolwerk. Doordat ik nooit meer iets zei kreeg ik enorme haatgevoelens tegenover mensen die irritant deden, maar zelfs tegenover mijn vriendinnen en mijn ouders. Ik heb een keer serieus aan zelfmoord gedacht. Mijn ouders hebben nooit iets doorgehad van hoe ik me voelde. Daarbij kwam dat ik ook geen idee had hoe ik me tegenover anderen moest gedragen. Mijn vermogen om me aan iedereen aan te passen om maar niet op te vallen werd een vloek. Want wie was ik nou eigenlijk?
Nu krabbel ik langzaam op uit dit dal. Ik zit nu eind derde jaar en het gaat weer wat beter. Wel kan ik elk moment weer een stukje instorten. Wat mij geholpen heeft om gedeeltelijk uit deze depressie te komen, is op te houden met mijzelf alles verwijten. Als een ander iets fout deed, dacht ik dat het mijn schuld was en kon ik dat moeilijk verwerken. Je moet op jezelf inpraten dat je niet perfect bent en dat anderen dat ook niet zijn. Neem iemand in vertrouwen en lucht je hart. Dat is het belangrijkst. Nooit nooit nooit alles opkroppen. Dat is heel erg slecht voor je. Reageer je desnoods af in een agressieve sport. |
|
|
|
|
Geen nieuwsberichten momenteel
|
|
|
|
|
|
|
|
|
