Het verhaal van ....

Hieronder staan ervaringsverhalen van jongeren.

Je kunt ook zelf een verhaal naar de redactie mailen. Mail naar info@gripopjedip.nl onder vermelding van 'mijn verhaal'. Binnen twee weken zie je of jouw verhaal geplaatst is.

Er zijn een paar spelregels. De voorkeur wordt gegeven aan verhalen die niet alleen somber zijn. Vertel het verhaal hoe je uit je dip bent gekomen. Wat je heeft geholpen, wat je sterk maakte, waar je anderen mee kan helpen. Heel sombere verhalen of gedichten zullen we niet plaatsten. Dan zullen we je adviseren je aan te melden bij de dipdeskundige.

2 ogen, echter ze zijn bevuild, 

ze zien niet de schoonheid die in de wereld schuilt.

2 oren, die niet naar de wereld willen horen,

de vogelen zingen vals, en niet meer in hun prachtige koren.

een neus, maar geen geur die ik ruik.

geen rust of vrede, als ik in een bloemenbed duik.

een tong, zonder smaak.

alles verandert in as, zodra ik het aanraak.

een huid om mee te voelen.

echter zal de zachte bries me niet verkoelen.

fysiek ben ik zo gezond.

mentaal ben ik gewond.

een waas van duister grijs.

een stille toon, terwijl ik naar de wereld krijs.

J.

Smile when you're happy,
but even smile when you're sad.
Smile when you're in love,
and smile when you're feeling bad.

Smile whole your life,
and everything is gonna be alright.
Your smile is the key to every answer,
with your smile you win every fight.

But even when it hurts,
smile and laugh and do it whole.
Just smile and I'll see your feelings,
'cause your smile is a mirror to your soul.

©Maaike

Ik leefde met een masker,
Ik leek vrolijk, ik leek blij.
Maar dat masker liet niet zien,
Wat er echt speelde in mij.

Maar nu ben ik mijn masker zat,
Hij mag weg, hij mag kapot.
En langzaam, heel voorzichtig,
Gaat nu ook mijn hart van slot.

Ik weet niet wat jij van mij denkt,
Ik weet niet hoe jij mij kent,
Maar nu zal ik laten zien,
Wie ik werkelijk ben!

©Maaike

Hallo

ik wou deze site hartelijk bedanken en de mail-dipdeskundigen mede door hun en schoolmaastschappelijk werk is het weer helemaal goed met me gekomen weg zelfmoordgedachtes
en ik heb ook een beetje meer zelfvertrouwen

hartelijk bedankt.  groetjes angela

Ik ben een meisje van 14 die vorig winter een redelijk lange dip heeft gehad.
Ook al ben ik misschien wat onder het gemiddelde leeftijd van de bezoekers van deze site, toch wilde ik 'mijn' liedje met jullie delen. Hij is van Simple Plan en heet 'Welcome to my life'. Ik herkende mezelf zo erg in dit liedje!
Lange tijd voelde ik me eenzaam, had het gevoel dat niemand me zou missen als ik er niet meer zou zijn.
Gelukkig ben ik uit die dip gekomen en gaat het veel beter met mij.
Ik wil tegen iedereen zeggen die op dit moment een dip heeft, niet moet opgeven.
Er komen mooie tijden, voor iedereen.
Ga dingen doen die je aan het lachen maken, want ''Never give up on the things that make you smile!''

Heel veel groetjes & sterkte,
Een onbekend meisje.

Dit is een klein gedichtje van toen ik een up had.
Toen ik me voor even had geaccepteerd.
 
Ik ben mezelf, ik ben ik alleen, ik ben uniek, ik ben bijzonder.
Ik ben de enige ik, ik ben niemand anders, en niemand anders zal ooit mij zijn.
 
Soms kijk ik er naar terug, soms put ik er weer kracht uit, soms helpt het ook niet.
Maar dat geeft niet, toch streef ik er naar, weer zo te voelen.

anoniem

Hallo, ik ben een meisje van 16 jaar. Het begon allemaal een jaar geleden toen ik naar een andere school ging.Ik moest een uur in de trein zitten, terwijl ik normaal een half uurtje op de fiets zat. Op een dag zat ik in de trein en het was best druk, ik begon ineens te zweten en te trillen en ik werd helemaal zwart voor mijn ogen, gelukkig viel ik nog net niet flauw. Ik probeerde wat te eten maar dat hielp niet, ik kreeg echt niks door mijn keel heen. Ik wist echt niet wat mij overkwam, ik dacht dat ik dood ging! Vanaf toen had ik er vaker last van. Niet alleen als ik in de trein zat, maar ook bij vriendinnen, op school of gewoon thuis! Het heeft maanden geduurd totdat de dokter erachter kwam wat ik had. Het bleek dat ik paniekaanvallen had. Toen ben ik erover na gaan denken wat de oorzaak zou zijn.. Ik kwam erachter dat ik nog erg last heb van de scheiding van mijn ouders (7 jaar geleden), ik ben vroeger heel erg gepest door 3 populaire meisjes, ik praatte nooit over mijn problemen, alles wat ik dacht zat vast in mijn hoofd. Ik voelde me vriendloos en ik verveelde mij vaak en zat meestal op de computer. Ook kwam ik erachter dat ik veel te veel rekening hou met wat anderen vinden/denken over mij, ik heb een heel laag zelfbeeld. Ik hou er van om aandacht te krijgen van jongens, ik vond het leuk als ze zeiden dat ik lief of mooi was. Ik ging steeds meer afspreken met jongens. Tot een vriendin (die ik alleen op school zie) een keer naar mij toe kwam bij een feestje om met me te praten, ze zei dat ze dacht dat ik met jongens afsprak omdat ik iets miste in mijn leven, dat ik dingen deed met jongens die ik eigelijk niet wou. En toen ben ik daar erg over gaan nadenken en heb ik geprobeerd ermee te stoppen, maar het is nu nog steeds niet gelukt.. Ik heb medicijnen van de dokter gekregen tegen depressie, ik voelde me altijd somber en eenzaam, dacht aan zelfmoord enz.. De medicijnen hielpen gelukkig goed tegen paniekaanvallen, ik had ze veel minder en minder erg. Maar ik heb altijd nog wel een paniekerig gevoel als ik ergens heen moet. Tegen de zelfmoordgedachtes en somberheid helpen ze jammer genoeg niet.. Al dit kwam ook omdat ik een keer een potloodventer tegen ben gekomen.. Hij gooide mij van mijn fiets af en trok aan mijn haar..(jaar geleden) Sindsdien voelde ik me nergens meer veilig, keek altijd goed om me heen enzovoort. De rechtzaak is al geweest maar hij loopt nu alweer vrij rond!! Ik had nooit gedacht dat zoiets zoveel invloed op je leven kon hebben, aan het begin had ik er geen last van maar later droomde ik erover en werd ik heel boos op hem. Zulke mensen moeten echt levenslang krijgen! Ik zat toen echt zwaar in de put, ik ging niet meer naar school, niet naar de kerk en deed niks met vriendinnen. Gelukkig ben ik daar nu uitgekomen, door mijn medicijnen kon ik weer naar school. Ik zorg ervoor dat ik veel contacten krijg, ook al mis ik nog steeds een goede vriendin in mijn leven. Het geloof heeft mij ook geholpen, door deze tijd ben ik veel meer gaan bidden (ik ben christelijk opgevoedt) en over het geloof gaan nadenken. Eerst was ik vooral boos op God en dacht ik: WAAROM ?? Ik ben nog niet helemaal beter maar zie ik tenminste 1 voordeel op dit alles. Ik heb God weer gevonden. Ik vind het nog wel heel lastig want ik hou nog steeds van aandacht van jongens en ik doe zoveel dingen die God niet goed vind. Terwijl hij mij uit die tijd heeft gehaalt.. Ik ben nu mijn medicijnen aan het afbouwen en ik hoop dat ik ooit van die paniek af mag komen! Dat ik weer normaal ergens naartoe kan. Ik voel mij nog wel vaak somber en ik heb zelfmoordgedachtes, maar dat laatste kan ik niet maken tegenover mijn familie. Zij houden van mij! Gelukkig kan ik goed met mijn broer over mijn problemen praten! Praten helpt echt! Verder kun je altijd alles aan God vertellen, hij luisterd altijd naar je! Als ik niet Christelijk was had ik helemaal niks meer in mijn leven...

Hoi, ik ben Kaatje en veel te oud voor deze site. Toch wil ik even iets kwijt. Toen ik zestien was begonnen bij mij een aantal problemen. Ik creëerde ‘anticipatieangst’ doordat ik niet lekker in m’n vel zat. Het betekend letterlijk: angst voor angst en er komt dus steeds meer bij. Ik kreeg te maken met paniekaanvallen en daardoor durfde ik de straat niet meer op. Er gingen heel wat jaren voorbij en ik had up’s en down’s. Ik kwam zo nu en dan bij een psycholoog terecht, maar vond zelf dat ik het beter kon. Geen zin in die gesprekken, geen zin in vechten, geen zin in de realiteit en ik kon op mijn manier best happy zijn. Kwam alleen amper de deur uit en mijn hele familie en vriendenkring plaveiden hun leven om mij heen. Had ik daar mazzel mee? Dat iedereen accepteerde dat ik ‘ziek’ was? Ik dacht toen van wel. Luister, ik ben nu 35 jaar, en pas sinds vorig jaar aan de beterende hand. Ik heb mezelf in laten storten door er niet over te praten, m’n kop in het zand te steken en mezelf in de waan te laten dat ik best gelukkig was. Nu pas zie ik in dat ik een groot gedeelte van m’n leven vergooid heb. Ik ben nu echt gelukkig, ga de straat weer op, doe alles wat ik jaren uit de weg ging en het belangrijkste, ik ben mezelf weer. Dit alles door toch naar de huisarts te gaan, de juiste hulp aan te nemen en alles bespreekbaar te maken binnen mijn kringetje van familie en vrienden. Ik lees steeds jullie terugkerende tip, praten! Ik voeg daaraan toe, ervoor uit komen, erkennen dat je niet happy bent en bovenal, er zo zat van zijn dat je er echt iets mee wilt doen. Neem van mij aan, je kunt niet snel genoeg beginnen. Ik ben een voorbeeld van hoe het niet moet, alles op z’n beloop laten en door sukkelen met je leventje. Dit is meteen de reden waarom ik op m’n vijfendertigste vond dat ik best even een verhaal in mocht sturen.

hoi, ik ben een jongen van 16 mijn ouders zijn al 9 jaar gescheiden. ik heb een jonger broertje van 14. Ik heb tot vorig jaar bij mijn moeder gewoont en woon nu ongeveer een jaar bij mijn vader.Ik had veel problemen bij mijn moeder zij is hertrouwt en ik kon het niet goed vinden met die nieuwe man ik had nauwlijks contact met mijn vader. bij mijn moeder werd er nauwlijk gepraat als we problemen hadden daardoor kropte ik al mijn problemen op na maten ik ouder werd kreeg ik meer ruzie met mijn moeder en stief vader. tot dat ik een keer bij mijn vader op vakantie ging en daar ben gebleven na dat ik weer ruzie had gekregen met mijn moeder via telefoon. toen zat ik al ongeveer anderhalf jaar in een dip want ik kon er met niemand over praten toen ik bij mijn vader woonde praate ik heel veel en heb hulp op school gezocht en nu praat ik heel veel en gaat het een stuk beter alleen het heeft best wat tijd nodig om er over heen te komen je valt af en toe terug maar je moet zorgen dat je met mensen praat  en in vakantie had iik er vooral last van dat ik in een dip kwam dat kwam omdat ik geen werk had en niks te doen had ik verveelde me en ging weer te veel nadenken. als ik nu vakantie heb ga ik meestal wat klusjes doen en probeer nog veel te praten met mijn vader het help. ik had ook zelfmoord gedachtens maar die heb ik nu ook niet meer doordat ik dacht wat voor een pijn anderen mensen hadden als ik er niet meer was denk maar zoals je beste vriendinnen of vrienden je vader en alle mensen die veel om je geven die zou je dan in de steek laten. dus voor mensen die in het zelfde schuiltje zitten praat heel veel met iemand die je vertrouwt.  groetjes bas

Hoi, ik ben een meisje van 16 jaar. 
Vorig jaar zat ik echt in een diepe dip. Ik had het niet naar m'n zin op school, want ik werd door een paar jongens uit m'n klas elke dag de grond in geboord met rotopmerkingen over van alles. Mijn 'vrienden', die ik achteraf geen vrienden meer kan noemen, kwamen nooit voor mij op uit angst dat zij misschien er dan niet meer 'bij hoorden'. Elke dag als ik thuis kwam, liep ik gelijk naar boven om alle frustratie eruit te huilen. Gelukkig zagen mijn ouders nooit dat ik had gehuild. Tot mijn moeder op een dag zag dat ik had gehuild. Dus ze vroeg: 'Heb je gehuild?' Ik: 'Neeeee..' en ik barstte in huilen uit. Ik had alles verteld, van het pesten tot die neppe vriendinnen, etc.
Zelfmoord- of zelfverminkingspogingen zijn gelukkig nooit bij mij opgekomen, want ik wist dat ik mijn ouders daar veel verdriet mee deed, zij hadden tenslotte niets gedaan. Sterker nog, als ik thuis was voelde ik me meestal weer gelukkig, omdat ik mezelf kon zijn en er niet werd gelet op bepaalde dingen die ik deed. Maar op school duurde uren echt dagen, en nu begonnen mijn 'vrienden' mn dip als chagrijnig te zien. Dit zeiden ze dan ook telkens als ik kortaf antwoordde op een vraag die zij stelden.
Toen het nieuwe schooljaar begon  (dit jaar dus), realiseerde ik me dat ik als enige uit m'n oude klas was geplaatst in een nieuwe klas, waar ik niemand kende. In het begin vond ik het heel eng en trok ik me erg terug. Een leraar kwam zelfs een keer naar me toe om te vragen of er iets met me was. Ik had kortaf gezegd dat ik niet zo lekker in m'n vel zat, maar hij zag dat meteen als anorexia en daar houd ik me dus totaal niet mee bezig. Maar in de loop van het jaar zag ik dat de plaatsing in een vreemde klas het allerbeste was; ik kon helemaal opnieuw beginnen. En zo kwam ik uit mijn dip (ik kan het nog net geen depressie noemen), ik maakte nieuwe vrienden, maar tegelijkertijd hield ik ze wel even in de gaten om te zien of zij ook niet van die meelopers waren. Niets was minder waar, ze zijn de beste vriendinnen die ik ooit heb gehad en die oude vrienden en die pesters spreek ik nooit meer. Ik zie ze nog wel vaak lopen, maar dan kijk ik ze gewoon niet aan. Dus áls je de kans hebt om opnieuw te beginnen, pak die dan!  (anoniem)

Hallo! 
Ik wil graag mijn verhaal met jullie delen. Ik vind het belangrijk dat mensen in gaan zien dat er, ook al denk je soms van niet, altijd genoeg mensen om je heen zijn die je willen en kunnen helpen. 
Ik ben 17, over 3 maanden 18. Ik zit in het laatste jaar van het VWO en haal redelijke cijfers en het gaat lekker op school. Ik vind het ook heel leuk op school! Maar dat komt misschien ook doordat ik me op school veilig voel, omdat ik dan bij de mensen zijn die om me geven. 
Vorig jaar april ben ik ingestort. Nadat ik 15 jaar lang het gedrag van m'n ouders gepikt had, trok ik het niet meer. Er kwamen wat dingen bij (o.a. een mogelijke operatie) en ik kon het niet meer aan denk ik. Ik heb er lang over nagedacht en na wat aansporing van een vriendin van me ben ik naar een leraar toegegaan waar ik het toen al best goed mee kon vinden. Ik zei tegen hem: ' Kan ik een keer even met je praten?' Ik zag de schrik in z'n ogen en hij zei dat ie eerst les moest geven maar dat ie daarna tijd had voor me. Ik loop dus drie kwartier later z'n lokaal in, zegt ie: ' meisje, wat is er allemaal aan de hand?'  Ik wilde niet gaan huilen, ik wilde hem ook eigenlijk niet lastigvallen met mijn 'problemen' want ik vond dat ik me aanstelde. Toch kwam alles eruit. Die leraar heeft me zoveel geholpen! Hij is een vriend geworden. 
De laatste tijd ben ik depressief en heb ook zelfmoordgedachten...Maar als ik aan hem denk kan ik het gewoon niet. Dat zou hem te veel pijn doen. Ik spreek hem niet zoveel meer, maar toch betekent hij nog steeds heel veel voor me. Door hem ben ik in gaan zien dat er wel degelijk mensen op deze wereld zijn die om me geven en me juist wel aardig en leuk vinden en die me wel een goed leven gunnen. 
Wat ik dus met dit verhaal wil laten zien, is dat het heel belangrijk is dat je met mensen gaat praten als je je niet goed voelt! Al is het op internet. Je krijgt snel een speciale band met iemand die je probeert te helpen. Het kan je zoveel opleveren! 
Heel veel succes iedereen!!
 
Liefs, 
Jessica

Hallo,
 
Ik ben een jonge vrouw van 20 jaar en wil jullie mijn verhaal vertellen omdat ik er en zelf van oplucht en omdat ik hoop er andere mensen mee te kunnen helpen.
Toen ik 12 was zijn mijn ouders gaan scheiden moeilijke periode geweest en weinig over gepraat. Na daar voor zover mogelijk is voor een 12 jarige vrede mee gekregen te hebben ging ik verder met school.. Ik was intussen van mavo/havo naar t tegenwoordige vmbo B gezakt en kon door omstandigheden mijn diploma niet meer halen. Heb een tussenjaar gedaan omdat ik daarna naar mbo welzijn wou.. Ook niet afgemaakt want hield niet van kinderen dus ben gaan werken.. Eerst in een supermarkt daarna in een tankstation.. Je wordt wel gewaarschuwd in een tankstation dat je overvallen kon worden maar daar ga je niet van uit.. Waar ik niet vanuit ging gebeurde dus wel.. 9-9-06 had ik een avonddienst en zou daarna vakantie hebben waar ik erg veel zin in had.. Rond 20.00 uur begon het te schemeren en om kwart over 8 gebeurde het.. 2 gewapende mannen kwamen het tankstation in gerend en schreeuwde om geld. Ik nogal geschrokken deed de kassa open en gaf t mee. De weken daarna vielen mee had niet echt het idee dat me dat overkomen was en praatte er niet over.. Wel een beetje dat het met mij allemaal goed ging enzovoorts terwijl ik me eigelijk steeds angstiger ging voelen.. Durfde de straat niet meer op ging niet meer op stap enz. Na een aanvaring met mijn stiefvader afgelopen juni besloot ik bij mijn vader te gaan wonen.. Daar kwam alle ellende boven tafel.. We moesten een goede psycholoog gaan regelen en rap want ik was een straatvrees aan het ontwikkelen.. Nou loop ik bij de psycholoog en gaat het gelukkig stapje bij beetje beter en ga steeds weer wat meer dingen ondernemen.. Woon in brabant carnaval komt eraan en dat ga ik proberen lekker te vieren! Maar wat eigelijk mijn punt is door dit te vertellen is dat ik jullie mee wil geven dat er altijd wel iemand is die naar je wil luisteren en helpen je op je plek te krijgen ga op zoek naar iemand die er echt voor je wil zijn en dan kom je er wel! Ga niet proberen dingen zelf op te lossen want dat lukt nou eenmaal niet altijd en het is echt geen schande bij een psych te lopen. Het is juist goed om toe te geven aan de dingen waar je mee zit en die een plekje te geven zodat je weer je leven op kan pakken en de dingen kan doen die je zo graag wil doen. Er is altijd wel iemand die er voor je is.. Een goede vriend of vriendin, ouders, vertrouwenspersoon op school! Vertel je verhaal en maak het je zelf niet moeilijker als je het al hebt!!
Heel veel succes allemaal en zoek de kracht! Je zal hem vinden!!
 
Groeten Petra

hallo, ik ben een meisje, twee maanden geleden 17 geworden.
 
Dat ik me rot voelde was door meerdere dingen die zijn gebeurd. Mijn tante was in 2000 overleden, toen ik 10 was, en daar had ik het erg moeilijk mee. In 2004 vertrok mijn vader uit huis en zei dat hij wilde scheiden van mijn moeder (dat is ook gebeurd). In dat zelfde jaar is mijn oma van vaders kant overleden. Toen in 2005 overkwam me iets wat ik me nooit had kunnen bedenken, mijn broer verdween. Hij is 5 maanden lang vermist geweest, na die tijd kwamen we erachter dat hij al die tijd al overleden was en dat zijn 'beste' vriend ermee te maken had. Het is nu alweer 2008 en de rechtzaak is nog steeds niet geweest, en die zogenaamde vriend loopt alweer buiten de gevangenis rond. Mijn oma van moeders kant overleed een week nadat mijn broer vermist werd. Mijn vader is ook nog alcohollist en rookt ontzettend veel. Toen hij uit huis ging hield hij nog wel redelijk veel contact, alleen dat wordt steeds minder nu hij een 'vriendin' heeft. (En ik zet het tussen haakjes, omdat ze hem overduidelijk gebruikt.) Zoals je snapt heb ik me hier lange tijd rot om gevoeld, en 5 maanden lang heb ik voor mijn gevoel niet geleefd, omdat we alleen maar aan het zoeken waren naar mijn broer. Doordat ik me rot voelde ben ik ook overmatig gaan eten en ontzettend aangekomen.
Het gaat nu goed met me. Ik heb geen professionele hulp gehad, omdat ik dat zelf niet wilde en durfde. Ik heb wel een leraar op school gehad met wie ik goed kon praten. Ik heb mijn school weer kunnen oppakken en ben daarbij ook nog eens veel gaan werken. De reden dat ik er redelijk goed mee om kon gaan is omdat ik naar de toekomst ging kijken en niet naar het verleden. Ik kan wel boos blijven en me rot voelen, maar ik kon en kan nog steeds het verleden niet veranderen. De toekomst, MIJN toekomst heb ik zelf in handen. Ik maak mijn eigen keuzes en ik ga voor dat geen wat ik het liefst wil. Ook heb ik afleiding gezogd om er niet te veel mee bezig te hoeven zijn, dat is in mijn geval werk geworden en gitaar spelen. Dat ik aan ben gekomen, daar baal ik natuurlijk wel van, maar ik weet nu ook dat ik het in eigen handen heb. Ik ben degene die mijzelf beter kan laten voelen. En dit is dat ook mijn tip voor iedereen; Het maakt niet uit wat andere zeggen, geloof in jezelf, je kunt het! En een beetje hulp kan geen kwaad, dat zie ik nu pas in, na lange tijd.. Ik weet zeker dat ik me nog eerder beter had kunnen voelen met een beetje professionele hulp, en ik zie nu ook dat ik me er absoluut niet voor hoef te schamen!
 
xx

Waneer je je eenzaam voelt tenmidden van velen.
Wanneer je verlangt je gevoelens te delen.
Wanneer je geen verborgenheid voelt,
en de ander niet vraagt wat je eigenlijk bedoeld.

Wanneer je praat, maar de ander niet wil horen,
begin je steeds meer an diegene te storen.
Je bent wel samen in die kamer van dat huis,
maar je voelt je niet verbonden niet geliefd en niet thuis.

Je voelt je tranen in je hart en keel.
Iedereen lacht en praat slechts jij bent heel stil.
je droomt van iemand die je echt wil kennen,
die met je praat en je omarmt en wil verwennen.

Iemand die echt luistert en jou aandacht schenkt,
die vraagt wat je verlangt wat je voelt en denkt,
een persoon bij wie je eindelijk je zelf kunt zijn,
die je opvangt met je angsten twijfels en pijn.
Die in je ogen je diepste gevoelens kan lezen,
bij wil je echt je zelf kunt wezen.

Angela 

Ik ben een meisje van 17.
 
Op de basisschool was ik altijd een van de leukste meiden uit de klas, en dan heb ik het niet over knap zijn, maar echt over leuk, altijd lachen, stomme grapjes maken enzo. Toen ging ik naar de eerste, ik vond het echt leuk, een nieuwe uitdaging. Dat verliep heel soepel, ik had vanaf de eerste dag al heel veel vrienden, terwijl ik maar met  1 vriendin die kant op ging. Dat ging ruim 2 jaar goed, totdat ik ruzie kreeg met een meisje die populair was, oftewel een mode pop en een broer die veel vrienden had. De hele school was tegen me, het was een verschrikkelijk jaar. Ik wist geen andere uitweg te bedenken dan zelfmoord te plegen, ik begon met snijden. Het was echt een opluchting, maar eigenlijk was het verschrikkelijk, probeer dat maar eens te verbergen, en wat als je ouders er achter kwamen? Precies, dat gebeurde bij mij, de moeder van mijn beste vriendin was er achter gekomen en belde mijn ouders op. En toen begon een nog ergere hel, praten met leraren, praten met dokters die bij je thuis kwamen, toen kwam het; je moet naar bureau Jeugdzorg. Nou ja okee, ik zag toen ook wel in dat ik een probleem had. Maar bureau Jeugdzorg wilde me niet helpen, dus begon ik te denken van, nou niemand wil me hebben, en nu zelfs iemand die me zou kunnen helpen niet eens. Dus dat ging niet door, rustig waaide het over, en wist niemand meer dat ik het meisje was die dood wilde. Zelf ging ik ook verder met mijn leven, maar begon me in mijn benen te snijden, ja je moet toch die pijntjes houden. Het ging van kwaad tot erger, ik begon met drugs, dat was dat ik in de vierde zat, examen jaar, spannend spannend. Uit eindelijk wist ik niet meer waar ik mee bezig was, ik hou zoveel van mijn ouders, en ik lieg of nou ja verzwijg iets voor ze, en natuurlijk hadden ze het door. Nu nog steeds, heb ik het er nog nooit echt met mijn ouders over gehad, ze hebben er wel vragen over gesteld, of ik drugs gebruikte, maar ik heb het altijd ontkend, oftewel, ik loog!! Toen ik gestopt was, probeerde ik de draad weer een beetje op te pakken, ik slaagde in 1x en ging in mijn eentje naar een nieuwe school, dus ik dacht ook, jeej!! Een nieuwe start. Dat ging ook weer goed, snel vrienden gemaakt en altijd gezellig en leuk, maar wat iedereen vergeet is dat je verder moet kijken dan de uitstraling van iemands gezicht; just a fake smile and everybody thinks you're happy. Dat was dus het probleem van mij, en wat een nog groter probleem was, is dat ik mezelf voor de gek ging houden. Ja het gaat goed met me, maar nee dat ging het helemaal niet. Toch ben ik eroverheen gekomen, door ouderen die mij helpen, zo heb ik een collega waar ik veel mee praat, die weet niet eens mijn probleem, maar door de dingen die zij zegt, voel ik me al stukken beter, dus dat is een tip die ik aan iedereen mee wil geven, en al helemaal dat je niet over je probleem hoeft te praten, als je dat niet wilt, het enige wat je hoeft te zeggen is dat er een hoofdstuk nog niet afgesloten is. Bij mij is het ook nog steeds niet afgesloten, maar ik doe mijn best, ik werk er erg aan, en ik weet zelfs wat mijn probleem is. Ik weet wat fout is, maar ik deed het toch, zoals ik weet dat je met zelfmoord niks bereikt, maar ik dacht het toch. Drugs is super slecht, je gaat er eerder dood aan dan dat het leuk is, toch deed ik het aldoor. Ik heb ook een vrouwtje, wat eigenlijk echt een vriendin is, die is 10 jaar ouder en daar praat ik mee, zij kent mijn ouders heel goed, maar heeft het er nooit met hun over gehad, dus wat ik iedereen mee wil geven is; praat erover. Het word veel gezegt, maar het is ook echt waar, ik ga stap voor stap mijn problemen uit mijn hoofd zetten, en genieten van het leven.
 
Ik doe mijn best, en ik hoop dat jullie ook in staat zijn dat te gaan doen.
Als je zelfmoord pleegt ga je naar de hel, en dat is nog veel en veel erger dan het leven dat je hier hebt

Volg het
lucht het
luister ernaar
Strijk er af en toe met je hand over
verlies het niet te snel
maar laat het altijd ergens vol van zijn
Laat het pompen
open het voor anderen
neem je geliefden er in op
En ookal heeft iemand het ooit gebroken
wees niet bang om het weer opnieuw helemaal te geven
 
En of het nou groot of klein is
van goud of van steen ..
Zorg ervoor, het is het belangrijkste wat je ooit zult hebben!

Een verhaal uit mijn dagboek.
 
Zoeken...
opzoek naar geluk.
Opzoek naar nieuwe vrienden.
Opzoek naar een zinvoller leven.
Opzoek naar vragen die jou bezig houden.
Opzoek naar leuker werk.
Opzoek naar een vriend/vriendin die jou accepteert en lief heeft
 
Zoeken brengt ook veel onrust met zich mee heb ik zelf gemerkt.
Ik zoek al jaren naar een zinvoller en plezieriger leven... Maar ik kom niet verder dan mijzelf
te verwijten dat ik weer een fout heb gemaakt.
 
Ik voel vaak een leegte. Ik weet nog niet zo goed hoe ik hier mee om moet gaan.
Rust vinden en jezelf accepteren is belangrijk om de onrust injezelf tegen te gaan.
 
Ik hoop dat we allemaal ons geluk mogen vinden in deze wereld.
Zoek vooral ook rust in deze drukke wereld.
 
Martin 

hoi, ik ben een meisje van 14 jaar en heb een sociale angst. ondanks dat was ik t/m groep 4 de sociaalste van de klas.....  en het rare is, dat als ik een vreemd meisje tegenkom, en ze lijkt verlegen te zijn, ben ik heel sociaal.
maar in groep 5 begon 1 jongen me te pesten, en ik begon mijn zelfvertrouwen te verliezen, en ik werd gepest, de rest van de tijd op de basisschool. tot ik in groep 8 zo erg werd gepest, dat ik 2 weken eerder van school ging. in 2005 kreeg ik de diagnose van ADHD.
volgens de psygiater hield de sociale angst verband met ADHD. tot nu toe gaat het nog slecht. meiden uit mijn klas doen alsof ze me aardig vinden, maar er wordt veel over mij geroddeld, en 2 meisjes proberen zelfs de klas tegen mij op te zetten.  en overplaatsen naar een andere klas had(en heeft) geen zin. dan moest ik weer helemaal overnieuw beginnen. in het eerste deel van de 1ste klas had ik geen vriendinnen, maar begin dit jaar kreeg ik vriendinnen, en toen kon ik helemaal mezelf zij. mijn vriendinnen zijn daarom de belangrijste 'schat' voor mij, bij hun vergeet ik even alles om me heen en al mijn problemen. maar 1 ding weet ik wel, ook al kan ik het zelf niet of nauwelijks waarmaken, je moet ALTIJD jezelf zijn, en niet denken dat je met het nieuwste gsus jasje of wat dan ook, meteen goede vrienden maakt, maar denk: ik doe aan wat  ik mooi vind!    Kim

Hoi, ik ben 12 jaar en zit in de eerste. Ik word gepest en er wordt veel over mij geroddeld. Ik ben vanaf groep 4 gepest en ik hoopte dat het op de middelbare afgelopen zou zijn. Niet dus.
Daar heb ik een paar gedichten over geschreven.

Het is duidelijk.

Vandaag werd het duidelijk. Ze vinden me dom.
Ze vinden me lelijk, ze vinden me stom.
Ze maken 'grappen' over mij.
Ze pesten me dus.

Een nieuwe klas, een nieuwe start?
Het was meteen al verknald.
De meesten weten niet wat het doet met je hart,
Hoe pesten je leven vergalt.

Ik wil niet meer naar school.
Ik wil niemand meer zien.
Omdat ik toch maar door de gangen dool.
Omdat ik toch nergens voor dien.

Nou nou, wat een gezellige klas.
De leukste die ik bedenken kan.
Ik wou gewoon..
Ik wou gewoon dat ik er nooit in gekomen was.

Ik ben al genoeg gepest.
Genegeerd door de rest.
Je moest eens weten hoeveel pijn het doet.

Zoiets komt nooit meer goed.

Fijn.

Ik verdrink in mijn tranen, in mijn stormende zee. En neem mijn gevoelens met me mee.
Ik zink naar de bodem en raak verstrikt. Maar ik kom los. Nee, ik ben niet gestikt.

De eeuwige adem komt los in mij. Ik zwem naar boven en voel me vrij.
Nu leef ik mijn leven, iets wat ik nooit heb gedaan.

Het is toch wel fijn om in mijn schoenen te staan

Je ogen vol met tranen, onzichtbaar voor een ander.
Je hart gevuld met pijn, je weet niet eens meer hoe het zonder zou zijn.
Je handen vol met woede, je spieren zonder kracht.
Je kunt jezelf niet helpen, laat ieder anders denken.
Laat me je helpen, laat me delen in jouw pijn.
Want anders zou het niet moeten zijn.

Als de taal geen woorden heeft,
En in het woordenboek niets staat,
Komen er uit mijn mond geen woorden meer,
Die nog verklaren wat ik voel.
Als je oren zijn gesloten voor wat ik te zeggen heb,
En je ogen het niet zien,
Kan ik niet anders dan het laten. (anoniem)

Ik voelde me vaak erg verward. ik wist absoluut niet wat er met me aan de hand was. ik dacht dat ik me aanstelde omdat ik geen problemen had. toch huilde ik heel vaak en als ik huilde luchtte het erg op. ik heb wel een goeie vriendin maar ik kon bij niemand terecht met mijn 'rare' gedachtens. daarom ben ik gedichten gaan schrijven zo liet ik aan mijn vriendinnen zien hoe ik me voelde, ze lazen het maar we praatte er niet over. toch luchtte het erg op. dat is mijn tip!

In mijn ogen zie ik een blik
ik zie een vraag: wie ben ik?
de vragen en gedachtes komen en gaan
ik kan het niet meer aan

ik weet het echt niet meer
ik ben radeloos, elke keer
ik denk teveel verkeerd
aan wat er allemaal aan mij mankeert

ik ben over me zelf ook zo ontevreden
maar wat is dan daarvan de reden
de pijn en de onzekerheid
dat zijn de gevoelens die mij de depressie inleid

mijn vrienden zijn het belangrijkste voor mij
zonder hen ging mijn leven als een hel voorbij
ze weten wel dat ik me zo voel
maar toch kan ik ze niet zo goed uitleggen wat ik precies bedoel

maar morgen voel ik me al wel weer beter, misschien vanavond al
maar dan blijft er altijd die nare gedachte die me weer opzoeken zal
ik zal gewoon met mijn leven door moeten gaan
en misschien loop ik wel tegen een hele mooie toekomst aan

In groep 7 was ik super depressief en als er maar iets mis ging barste ik helemaal los,schold ik iedereen uit en smeekte ik of iemand me wou vermoorden,me juffrouw en me moeder konden me niet meer aan dus vaak zat ik op de gang en deed ik niet mee met gym enzo en met de pauze zat ik altijd alleen,in groep 8 ging het ietsje beter maar tog nog neit super en ik zat tog nog wel in een dipje(heb ook hulp gehad van maatschappelijk werkster die me erg steunde)ik ging van school(naar 1e)en daar ging het eerst super goed ik had veel vriendinnen en ik had het reuze naar m'n zin en ik ging graag naar school,ineens ging iedereen boos doen en had ik op 1 meisje na iedereen tegen me en ik wou niet meer leven en ik had het gehad,ik moest naar maatschappelijk werker maar ik kwam vaak niet omdat ik hem niet mog,ik moet naat psychiaters en psychologen maar daar had ik geen zin in,daarna ging de ruzie over en ging het beter met me!
Grtz 13 Jarige Anoniiempjj

na de basisschool ben ik verhuisd naarn ander dorp,khad al vriendinnen voordat ik er woonde, super zou je zeggen!helaas ging het na njaar of 2 kapot, kdurfde niet mee als zij uitgingen, trok me steeds meer terug en zei bijna niks meer. na ntijdje uit elkaar te zijn geweest hebben we met zn 5en gepraat en ben ik weer met hen mee gaan doen. het is ong.nhalf jaar goed gegaan en toen ging het weer mis.ik heb toen gezegd dat ik echt niet meer wilde en ze kijken me nog steeds niet aan.vlak daarna kreegk nvriend,mijn wereld stond egt op zn kop, hij zei datk lief was en datk knap was, allemaal dingen die ik helemaal niet vond.vlak daarna (op vakantie) was mijn emmer vol en kon ik de schijn van het vrolijke meisje niet meer ophouden, ik ben depressief geweest, regelmatig weggelopen en d8 vaak: ik wil niet meer!khad echt histerische buien, kon dagenlang boos zijn om niks. mijn ouders gaven me de keuze om naar een instantie te gaan, of naar het steunpunt van mijn school.kging naar het steunpunt, daar bleek al snel datk te complex was om door hen geholpen te worden en uiteindelijk ben ik beland bij de jeugdpsychiatrie.daar benk ruim een jaar in therapie geweest, tbleek namelijk datk depressief was maar ook een sociale fobie had. om die fobie te overwinnen heb ik heel veel enge dingen moeten doen, het ging met vallen en opstaan, maar ik ben weer helemaal opgeklommen!door mijn depressie hebk 2 stages onvoldoende gehaald en ben bijna een jaar langer bezig met mijn opleiding. inmiddels heb ik 3,5 jaar verkering, bijna mijn diploma en een baan!tgaat dus geweldig met mij, maar dat had ik niet gered zonder de steun van mijn ouders en mijn vriend, en natuurlijk alle hulpverlening!groetjes josien  

(Anoniem) een heel mooi voorbeeld vind ik het liedje
Adam's song van Blink-182. Het liedje werd
geschreven nadat bassist Mark Hoppus een
brief ontving van een jongen die twee dagen
nadat hij deze brief had geschreven
zelfmoord pleegde. Het liedje toont aan
dat zelfmoord niet de weg uit is..
 
Adam's song
 
I never thought I'd die alone
I laughed the loudest who'd have known
I traced the cord back to the wall
No wonder it was never plugged in at all
I took my time, I hurried up
The choice was mine, I didn't think enough
I'm too depressed, to go on
You'll be sorry when I'm gone
I never conquered, rarely came
16 just held such better days
Days when I still felt alive
We couldn't wait to get outside
The world was wide, too late to try
The tour was over we'd survived
I couldn't wait till I got home
To pass the time in my room alone
 I never thought I'd die alone
Another six months I'll be unknown
Give all my things to all my friends
You'll never set foot in my room again
You'll close it off, board it up
Remember the time that I spilled the cup
Of apple juice in the hall
Please tell mom this is not her fault

I never conquered, rarely came
16 just held such better days
Days when I still felt alive
We couldn't wait to get outside
The world was wide, too late to try
The tour was over we'd survived
I couldn't wait till I got home
To pass the time in my room alone

I never conquered, rarely came
Tomorrow holds such better days
Days when I can still feel alive
When I can't wait to get outside
The world is wide, the time goes by
The tour is over, I'd survived
I can't wait till I get home
To pass the time in my room alone

Hallo..
Ik ben vroeger gepest en het heeft een diepe wond in mijn hart achtergelaten dat nooit meer zal helen. Vandaar ook dit gedicht hieronder... Vaak snappen mensen niet wat ze andere aandoen met pesten. Ze geven gepeste kinderen zoveel verdriet. Gepeste kinderen voelen zich vaak mismaakt en dat is heel tragisch met soms wel ernstige gevolgen.. Ik ben bijv. gepest met mijn uiterlijk. Ik voel me nu lelijk en misvormd. En dat terwijl ik 't (volgens anderen dan..) helemaal niet ben. Het enige wat ik nog mooi aan mezelf vind, zijn mijn ogen. Die zijn groot en amandel-vormig. (Anoniem)

 
'Kapot'
 
Ik ben gebroken,
In losse stukjes gevallen.
KAPOT
De engel kwam mij halen om mij te lijmen,
Maar de duivel hield hem tegen.
Nu zal ik nooit meer helen.
 
't Gedicht is een beetje kort, maar dit was 't.

 
Hallo drukke mensen,
Ook ik heb periodes meegemaakt dat het totaal niet meer ging; depressief, overspannen; ik noem het gewoon 'Als het even niet gaat'. Ik ben gaan schrijven- in dichtvorm; Het zijn 20 gedichten geworden, en door het schrijven ben ik van veel dingen bewust geworden en zo veel kracht gekregen. Ik heb geschreven van het begin, de psycholoog, plankenkoorts, alleen, mijn masker....tot aan mijn welverdiende zelfrespect. Op advies van velen heb ik het uitgegeven. Veel mensen herkennen zich hierin, en het zijn er méér dan je zult denken ! Hier komt een van mijn eerste en één van mijn laatste gedichten ( 'Als het even niet gaat' gedichtenbundel ISBN-13: 978-90-9020555-7) (Lidy)

MIJN HOOFD IS VOL
 
Mijn hoofd is vol, mijn lijf is leeg,
ik ben mijn balans verloren.
Ik weet niet hoe ik verder moet,
misschien kan ik opnieuw worden geboren.
 
Mijn hoofd is vol, ’t is net een spons,
niet iedereen hoeft dit te weten.
We houden het maar onderons,
dat ik zo loop te zweten.
 
Ga wat leuks doen, zeggen ze dan,
maar wat ze niet beseffen,
is dat iets leuks doen, goed moet voelen,
en dit lukt me niet zomaar effe.
 
Mijn hoofd is vol, er kan geen drup meer bij.
Hoe kon dit nu gebeuren?
Ik krijg de boel niet meer op een rij,
ik kan alleen maar treuren.
 
Ik vecht, en vecht, en vecht maar door.
Waar vecht ik dan wel tegen?
Dat is waar ik mij ook aan stoor,
hier kan ik dus niet tegen.
 
Mijn hoofd is vol, mijn lijf is leeg,
ik ben mijzelf verloren,
Misschien als jij mee zoeken gaat,
word ik opnieuw geboren.    ZELFRESPECT

Ik heb mijn zelfrespect hervonden
Een stukje trots, een stukje mens
Al was ik soms niet te doorgronden
Kende ik geen enkele grens
 
Ik heb mijn waarden bij elkaar gebonden
Ik besta, het was mijn grootste wens
Ik ben aan dit leven verbonden
Ik ben net als jij………..een mens
 
Ook ik heb het recht om te bestaan
Ook ik mag zeggen wat ik voel
Ook ik mag fouten maken
Ook ik mag zeggen wat ik bedoel
 
We hebben veel gemeen
Maar verschillen net zo veel
Één facet komt overeen
Het bestaansrecht van het menselijk deel
 
Ik ben niet minder als ik anders denk
Raak daardoor niet meer in paniek
Ook ik ben een volwaardig mens
Ook ik ben net als jij… uniek
 
Ook jij hebt hier aan bijgedragen
want ik kon het niet alleen
mensen die mijn waarden zagen
Daarvan ben jij er één
 
Ik heb mijn zelfrespect hervonden
Een stukje trots, een stukje mens
Zover te mogen komen
Dat was mijn grootste wens

Het is eigenlijk niks voor mij om hier mijn verhaal achter te laten, maar de rest van de verhalen sluiten zo erg aan op mijn situatie. Ik heb zelf denk ik een half jaar tot een jaar lang dipjes en depressies. Steeds als ik denk dat ik erover heen ben, komt het weer terug door bijvoorbeeld 1 verkeerde beslissing. Ik schaam me heel snel, ben erg onzeker en voel me minderwaardig voor iedereen. Ik ben zo'n allermans vriend die niemand wil benadelen. Maar daarmee durf ik ook niks (meer), wat ook een probleem is, is dat ik vaak wel wat WIL zeggen, maar niks kan verzinnen en daardoor alleen maar een paar bij elkaar verzonnen zinnetjes eruit gooi die nergens op slaan.  Ik blow redelijik veel, en daardoor wordt het alleen maar erger, omdat ik dan helemaal in mezelf zit en nog meer moeite heb om contact te maken of gewoon iets te zeggen. Ik ga nu hulp zoeken en raad al mijn lotgenoten ook aan dit te doen. Groeten Paul (18)

  
(Anoniem) heej allemaal,
ik heb het de laatste tijd helemaal niet gemakkelijk gehad, ik heb de ene tegenslag na de andere gekend en eigenlijk is dit niet een probleem van de laatste tijd maar een probleem vanaf mijn geboorte. het is allemaal begonnen dat mijn vader mij niet wilde en abortus op mij wilde plegen. aangezien hij niet van mij hield heeft hij me ook elke dag al de hoeken van het huis laten zien. ik werd mishandeld al vanaf mijn 2 maanden. het was een verschrikkelijke tijd maar uiteindelijk ben ik erdoor gekomen door de steun van vele vrienden. uiteindelelijk heb ik een vriendin leren kennen waarbij ik 3 maanden aan een stuk constant bij was, zei verloste me van al mij verdriet. maar na een tijdje moets ik haar ook afgeven, ze moest naar een instelling voor te genezen. ik voelde me helemaal alleen. ik had echt nergens meer zin in. ik ging vaak feesten (zonder dat mijn moeder het wist) o al mijn zorgen te kunnen vergeten. op mijn laatste feestje is het dan weer misgelopen, ik kwam de verkeerde jongens tegen en werd verkracht. nu probeer ik al mijn problemen te verwerken. ik heb in ene depressie gezetem maar ik klim er nu ook langzaam maar zeker uit. ik wil iedereen nog zeggen die het moeilijk heeft dat je moet blijven geloven en niet mag opgeven. ik geloof dat als iemand iets meemaakt dat het altijd iets is wat jou persoonlijkheid aankan, dus geloof in het leven maar vooral in jezelf en zorg erovvr dat je terug gelukkig kan worden.
veel succes in alles wat je doet en vooral BLIJVEN GELOVEN!!!
jullie zullen vast nog van me horen want ik ben van plan om mijn sterkte werldwijd te versprijden. 

  
 (Anoniem) Een dipje of depressief, ja wat is het nu eigenlijk precies? Ze kunnen er maar moeilijk onderscheidt tussen maken. Jouw gedachten die maar in je hoofd blijven malen en waar je geen stap mee verder komt. En ikzelf voel ook doordat je een negatieve houding aanneemt tegenover de toekomst en dingen in het dagelijks leven, dat je het gevoel krijgt dat je er helemaal geen zin in hebt om te leven omdat je jezelf klote voelt. Je wil het anders maar het kan gewoon niet. Je gezicht lijkt wel dicht te groeien en je voelt je minder stralen. En terecht waarschijnlijk. Daar komt het dan eigenlijk wel op neer. Je zou het liefst de tijd weer terug draaien toen je jezelf goed voelde. En ik vraag mezelf dan wel eens af: ''wanneer was dat en wat deed ik toen en wat wil ik nu?'  Je lot bepaal je dus uiteindelijk zelf. Daarbij zeg ik uiteindelijk want soms heb je gek genoeg de situatie niet in de hand maar zul je erop in moeten spelen en bepaalde keuzes moeten maken om jezelf weer de goede richting in te brengen met het begrip voor geduld.
Bij mezelf is de afgelopen tijd met betrekking tot werk en omgeving een hoop veranderd. Net als veel andere jongeren wordt je meegesleurd in de veranderingen zoals scheiding, verhuizing, werk, vriendinnen, school. Heb daarbij ook vriendinnen en vrienden verloren. Maar ook weer nieuwe gemaakt op den duur, en heb de oude banden niet helemaal verloren maar ze zijn natuurlijk toch wel veranderd. En dat moet je accepteren en dat is moeilijk en heeft tijd nodig. En dat geld voor meer dingen in het leven. Soms wacht je op het schopje in de rug die even meehelpt je uit de sleur te halen. Eerst dacht ik dat het iets was net als god. Maar na een tijdje ben ik erachter wie dat schopje geeft en dat ben jezelf.

  
 (Heleen, 21 jaar) het is bij mij eigenlijk begonnen toen ik ben gaan samenwonen dat is zo ongeveer een jaar geleden..zo van het 1 op het andere moment was ik heel down had echt nergens meer zin in.. wou niet meer naar buiten helemaal nix op mijn werk wou het niet meer en heel veel huilbuien.. en kreeg elke keer paniek en angstaanvallen.. elke keer voor rare klachten naar de dokter.. die kwam tot de conclusie dat ik hypochonder was.. daardoor kan ik gewoon niet aan de toekomst denken omdat ik denk dat ik die toch niet heb.. daar door ben ik heel erg depressief geworden en bij alles wat ik doe ga ik heel erg nadenken wat er in negatieve zin kan gebeuren met mij.. daardoor wou ik de deur niet meer uit.. door al die stress erbij ging alles vast zitten nek rug klachten en maagklachten en constant angstig.. heb toen echt momenten gehad dat ik het echt niet meer zag zitten.. en niet meer wou.. er is me vanalles aangeraden..ben nu bezig met accupunctuur haptotherapie en gesprekken bij het riagg.. en k moet zeggen het gaat echt een stuk beter.. had niet gedacht dat het weer beter met me zou gaan.. heb natuurlijk nog wel dagen dat het slecht gaat en dat ik denk pff waar doe ik het allemaal voor.. maar de dagen dat het goed gaat zijn er meer geworden.. ik zie nu weer een beetje toekomst..

  
(benny) mijn depressie begon toen ik slachtoffer werdt  van zinloos geweld nog eens niet iets om over naar huis te schrijven maar  toch het gevoel dat ik zo maar aangevallen werd ,ik iemand die nog nooit in zijnleven had gevochten
..slachtofferhulp kwam maar ik wuifde ze vriendelijk weg ,ik vond wel dat ik het goed kon verwerken.Na een half jaar merkte ik dat mijn persoonlijkheid drastisch aan het veranderen was en na een jaar of twee  was en ben ik een totaal ander persoon.ik ging stappen  had relaties bij de vleet  en stond voor alles en iedereen klaar.Nu zit ik binnen haat alle mensen  en ben eigenlijk nog te moe om op te staan.het gevoel dat ik het leven helemaal
geleefd heb overheerst op het moment enorm . als ik moet praten of schrijven over mijn gevoel heb ik letterlijk en figuurlijk lichamelijke pijn.dertig kilo ben ik aangekomen. als ik meteen hulp had gezocht  was het  alleen  bij depresieve gevoelens gebleven,nu  is het een depressie waar ik kapot aan ga ..ik leidde een geweldig leven nu lijdt ik  aan het leven.ik wens iedereen en mezelf echt heel veel sterkte  en ooit komt het goed ..... 

  
(Isabeau) Ik ben altijd heel introvert geweest. Op de basisschool leerde ik dat leuke klassen niet bestaan en dat het normaal is dat mensen je vernederen of je niet mee laten doen met spelletjes. Het is, achteraf gezien, vooral dodelijk dat het dus op de basisschool was. Ik heb als klein kind vooral geleerd mijn mond te houden. Vriendinnetjes die ik daar had, moest ik of verdedigen, of zij hadden macht over mij.
Op de middelbare school was ik een jaar in de hemel. Ik ervaarde met eigen ogen hoe het was om in een normale klas met aardige mensen te zitten. Maar op de helft van het tweede jaar kwam de terugslag. Ik werkte keihard om so's en proefwerken die ik door luiheid had verknald, in te halen. Zo hard dat ik geen tijd had om leuke dingen te doen met vriendinnen. In het derde jaar ging dit door. Ik werkte alleen nog maar voor school. De paar vriendinnen die ik had, verwaarloosde ik. Ik dacht dat ik, na het goede rapport, wel weer vrolijk en relaxed zou worden, maar dat klopte niet. Integendeel. Ik deed veel minder aan schoolwerk, maar voelde mezelf waardeloos. Ik was een waardeloze vriendin. Ik durfte nooit wat te zeggen. Ik werd vreselijk gefrustreerd omdat ik alles voor me hield, waar ik me aan ergerde. Dat kropte ik op. Er was geen manier waarop ik mijn gevoelens kon 'luchten' zegmaar. Ik droeg stomme kleren en kon niets goed doen. Ik verwaarloosde mijn schoolwerk. Doordat ik nooit meer iets zei kreeg ik enorme haatgevoelens tegenover mensen die irritant deden, maar zelfs tegenover mijn vriendinnen en mijn ouders. Ik heb een keer serieus aan zelfmoord gedacht. Mijn ouders hebben nooit iets doorgehad van hoe ik me voelde. Daarbij kwam dat ik ook geen idee had hoe ik me tegenover anderen moest gedragen. Mijn vermogen om me aan iedereen aan te passen om maar niet op te vallen werd een vloek. Want wie was ik nou eigenlijk?
Nu krabbel ik langzaam op uit dit dal. Ik zit nu eind derde jaar en het gaat weer wat beter. Wel kan ik elk moment weer een stukje instorten. Wat mij geholpen heeft om gedeeltelijk uit deze depressie te komen, is op te houden met mijzelf alles verwijten. Als een ander iets fout deed, dacht ik dat het mijn schuld was en kon ik dat moeilijk verwerken. Je moet op jezelf inpraten dat je niet perfect bent en dat anderen dat ook niet zijn. Neem iemand in vertrouwen en lucht je hart. Dat is het belangrijkst. Nooit nooit nooit alles opkroppen. Dat is heel erg slecht voor je. Reageer je desnoods af in een agressieve sport. 

 
Hallo, ik ben 27 en dus eigenlijk iets te oud voor deze site maar ik wil jullie graag bemoedigen met mijn eigen verhaal. De afgelopen tien jaar zijn bij mij getekend door dipjes, DIPS en depressies. Dit door een opeenstapeling aan nare gebeurtenissen in mijn jeugd. Met behulp van psychologen en vooral liefde van vrienden en familie heb ik geleerd hoe ik hiermee om moest gaan. Ik kan nu weer vooruit kijken, in plaats van achteruit. In die afgelopen tien jaar ben ik ook afgestudeerd, heb ik de man van m'n leven gevonden en ben ik zelfs moeder geworden! Degene die mij daadwerkelijk veranderd heeft (zie het maar als genezing) is God. Hij heeft het tekort aan liefde bijgevuld en mijn ogen geopend voor de goeie en mooie dingen van het leven. Hij heeft me teruggegeven wat me afgenomen was: ik heb weer zelfvertrouwen, ik kan weer liefde geven en ontvangen en ik heb zin in het leven. Dat wil Hij jou ook geven, als jij het wilt. Het is nog wel eens een gevecht en er zijn nog best wel eens sombere momenten. Maar ik heb nu de keus om ze de deur te wijzen.
Wat er vroeger ook met je gebeurd is, als je eenmaal volwassen bent is het jouw eigen verantwoordelijkheid wat je ermee doet. Ik praat niet weg wat je is overkomen. Maar het is aan jou om die pijn en ellende los te laten en verder te gaan. Laat je je leven erdoor bepalen, of ben jij de baas? Ben je slachtoffer, of survivor? Ik denk dat je sterk en moedig
genoeg bent om het te onder ogen te zien en iets moois van je leven te maken! Het leven is te kort, of te lang, om het hierbij te laten.  Anna

 
Mickeal (23). Ik heb een normaal leven, zover je op dit moment kan zeggen dat het normaal is. Ik had een goede baan en een lieve vriendin die alles  voor me betekende, tot ik mijn baan kwijtraakte en 3 maanden thuis kwam te zitten. Sindsdien is alles mis gelopen ik raakte mijn vriendin kwijt, ze zei  dat ze niet meer van me hield. Er is van alles voor gevallen tussen haar en  mij we hadden regelmatig ruzie door de dingen die ik dacht. Ik voelde me niet goed genoeg voor haar en voor me vrienden. Ik voel me minderwaardig heb  geen positief zelfbeeld en ik kan zo nog wel ff doorgaan. Aan mijn beste vriend heb ik weinig want die lult alles door wat ik tegen hem vertel, wat  heel erg kut voelt omdat ik weet dat meer  mensen weten wat er met me aan is.  Ik kan het allemaal niet meer aan, dus heb ik mijn ouders verteld wat er met me aan de hand is. Ze schrokken niet eens! Ze wisten dat er iets was maar  niet dat dat zo erg was, me moeder heeft gezegd dat het verstandig zou zijn  om naar de huisarts te gaan. Ik ging de volgende dag al maar kon niks zeggen  tegen die man, dus heeft me ma gezegd wat er aan de hand is. Ik kreeg een  verwijsbrief mee voor de ggz en kan 20 April daar  terecht voor een  intakegesprek. Hopelijk helpt het en ga ik anders tegen het leven aan  kijken, want leven heeft op dit  moment voor mij geen zin. 

ik kan nooit goed uitleggen of vertellen wat er in mijn kop omgaat... of wat mijn problemen zijn... wel heb ik een heel mooi gedicht waarmee ik mijn gevoel kan laten zien... 
Ken je dit gevoel?
Niet meer weten wat je moet schrijven,
omdat je bang bent wat anderen er van zullen denken.
Niet meer durven aangeven wat je voelt,
omdat je verwacht dat anderen toch niet snappen wat je bedoeld.

Je lastig voelen, een blok aan het been.
Denkend, dat ze het onderhand zat zijn.
Willen kappen met alles omdat je steeds denkt,
het gaat toch altijd mis.
Zo bang zijn iemand te verliezen,
dat je het liefst gewoon zelf het contact maar verbreekt.

Niet alleen kunnen zijn,
en in gezelschap, verlangen naar de stilte.
Het idee hebben dat niemand begrijpt wat je voelt.
Steeds het gevoel hebt, dat je je moet verantwoorden,
voor wat je denkt, voelt en voor wat je doet.

Het gevoel hebt, dat je een vreselijke puinhoop van alles hebt gemaakt.
En dat er geen weg meer terug is, maar ook geen weg meer vooruit.
Alleen maar die angst en die pijn, die je voelt diep van binnen.
En steeds denkt dat je er alleen voor staat, en dat je er nooit meer uitkomt.

 
Anoniem
Mijn leven leek geweldig. precies zoals elk meisje het graag wou zijn. Leuke vrienden en vriendinnen. en een super lieve vriend. Ik wist het, ik was gelukkig. tot ik op een dag moest horen dat mijn vriend overleden was. Vanaf dat moment zo veel vragen zonder antwoord. zo veel dingen ongedaan. en zo veel dingen nog te besprek. alles was weg. ik had niet meer het maatje die altijd naast me stond. ik had niet meer de jongen die zag als ik iets had. hij stond er altijd voor mij. gewoon niet te begrijpen dat juist MIJN vriend weg moest uit deze wereld. dan krijg je een begrafenis ik had het gevoel dat hij na de hele ceremonie gewoon uit die kist zou stappen. zo was hij altijd in voor een grapje. maar nee de kist bleef gesloten. zo eng allemaal. en dan op de begraaf plaats. de kist gaat de grond in . en dan denk je het is nu voor altijd. wij zullen nooit meer samen zijn. Ik mis hem elke dag en wil hem bij mij. mijn vriend . hij is van mij ! ik heb een tijdje terug nog een relatie gehad met een andere jongen maar dat liep niet, ik had het gevoel dat ik vreemd ging. ik had nog een vriend, waarmee de relatie nooit is beëindigd. hij is dan wel overleden. maar nog zit hij in mijn hart hoe kan ik verliefd zijn op iemand die er niet meer is? heel  mijn leven is leeg en ik weet niet wat ik moet doen, ik weet niet of iemand dit leest maar ik moest ff mijn hart luchten. dus schrijf ik het maar van me af.

  
Anoniem
Nadat het al een paar maanden niet echt goed met me ging; ondernam niets, zat vaak alleen boven op mijn kamer en sprak weinig met vriendinnen af, besloot mijn moeder de hulp van Jeugdzorg in te roepen. Na een tijdje werd ik opgeroepen voor een intakegesprek en na dat gesprek leek het voor mij een goed plan als ik deel zou gaan nemen aan de life cursus Grip op je dip.
Daarvoor moest ik eerst een kennismakingsgesprek houden met een van de cursusleiders en meteen had ik al wel het gevoel dat dit mij zou kunnen helpen. De eerste 'les' vond ik wel een beetje spannend want je moest je problemen voor gaan leggen aan mensen die je helemaal niet kende, na de eerste les had ik ook het idee van: wat doe ik hier? want de mensen die in mijn groep zaten hadden veel grotere problemen dan ik.
Maar ik zette toch door en ging iedere les en ik merkte dat het steeds beter met mij ging. Doordat je iedere dag het stemmingsdagboek in moet vullen, denk je goed na over de dingen die, die dag gebeurd zijn en hoe je zoiets beter kan doen. Ook leer je om beter met je gevoelens en emoties om te gaan, zodat je weet hoe je die aankomende dip kan vermijden. Nu ongeveer een jaar later na mijn dip en de cursus afgelopen is ben ik weer degene die ik eerst was, veel lol maken, afspreken en lekker mezelf zijn.
Daarom zou ik iedereen die deze site bezoekt en niet lekker in hun vel zitten aanraden om hulp te zoeken. De cursus kan écht helpen!

Mirelle (16 jaar)
Doe alles wat je fijn vind, ga wandelen, sporten (helpt meestal het beste als je je lekker in je lijf wilt voelen, vind je sporten niks, even doorbijten, bij mij werkt dit ook! ;) ), lezen, computeren of desnoods even helemaal niks, en alleen even lekker op je kamer zitten in stilte, met rustige muziek, of misschien ook met wierook. En als je merkt dat je het aankan, ga er eerst dan eens over denken wat je in je leven fijn vindt, daarna kun je ook vaak er achterkomen wat je niet fijn vind, en je periode uitstippelen vanaf welke tijd dit vervelende gevoel begon. Ga er niet te diep op in als je dat qua verdriet niet aankan. Zoek vooral wel mensen op waarvan je ZEKER weet dat je ze kan vertouwen en van wie jij houdt, zij geven je liefde waardoor je sterker wordt. Ga jezelf niet van dingen beschuldigen bv. als je om depressiviteit eens venijnig doet tegen iemand, leg diegene dan wel uit wat je dwars zit, zodat hij of zij je reactie begrijpt, zodat er geen verwarring komt. Verwen jezelf eens lekker en probeer niet hard tegen jezelf te zijn. Je verdient nu liefde, steun en alle dingen die je fijn vind. Al koop je de hele schappen chocolade en chips leeg! Maar vooral, zoals velen al gezegd zullen hebben, praat en durf te praten. Hoe moeilijk of misschien gênant het ook is.  Veel succes ermee, en geef niet op, dan kom je erdoorheen!

Anoniem meisje(15)
Ook al ben ik wat jonger dan de meeste jongeren die hier verhalen schrijven, ook ik heb last van depressie. Ik ben jarenlang vernederd door mijn familie  en mishandelt door mijn vader. Deze mishandelingen begonnen al op erg jonge  leeftijd. Ik dacht dat het zo hoorde, en dat het bij iedereen gebeurde. Mijn  vader strafte me keihard af voor dingen die ik niet had gedaan of voor hele  kleine dingen. Ook misbruikte hij me. Hier wil ik liever niks over kwijt. Ik  durfde niet weg te lopen van deze hel, omdat ik bang was voor alles. Op mijn  12e ben ik van huis weggelopen. Ook hier werd ik uiteindelijk voor  afgestraft, ze sloten me een week op op mijn kamer, en ik kreeg bijna niets  te eten. Omdat ik zo lang niet op school was, wilde mijn mentor er met me  over praten. Hij legde me uit dat, wat er met mij gebeurde, niet normaal en dat ik hulp moest zoeken. Eerst wilde ik daar niks van weten, maar uiteindelijk zijn we samen hulp gaan zoeken. Ik heb veel steun gehad aan mijn mentor en zijn vrouw, ik kon altijd bij hen terecht. Nu is het al stukken beter met me en durf ik meer voor mezelf op te komen. Mijn vader betekent niets meer voor mij! Ik wil niks meer met hem te maken hebben. Ik  ben voor mijn leven getekend en de herinneringen zullen mij me hele leven  lang achtervolgen. Maar het is nu over!

  
Anoniem meisje
Ik zit in een dipJE. Al zeg ik het zelf en ik weet dat ik eruit kom maar dat word knokken. Ik ben een vrij introvert persoon, vrij verlegen, ik kan niet goed voor mezelf opkomen en ik schaam me snel. Dit werd eigenlijk een probleem voor mij door allerlei gebeurtenissen die laatst in mijn leven hebben plaats gevonden. Mijn beste vriendin raak doet met elke keer heel veel pijn alleen ik maak het steeds weer goed met haar, maar eigenlijk haat ik haar. Ik was 8 jaar lang bevriend en ze pakte mijn vriendje af. Ik was daar zo kapot van want hij gaf me echt een speciaal gevoel. Ik ben christelijk van mezelf (niet echt christelijk opgevoed dus) en ik wil nog niet echt aan seks beginnen, maar met hem wou ik misschien wel een stukje verder gaan. Hij was dus best speciaal. Mijn 'beste vriendin' sprak achter mijn rug met hem af telkens en heeft hem ook meerdere malen gezoend. Na dit heeft ze nog zulk soort dingen gedaan. Liegen,lullige opmerkingen maken etc. Wat er ook gebeurde is dat mijn zus weer thuis kwam. Ze had eerst een studie ergens in Overijssel. Ver weg van mijn huis en ze was alleen in het weekend thuis en toen was ze meestal met haar paard bezig. Mijn zus zou eigenlijk naar een psycholoog moeten ze word om alles boos. Zelfs als je haar wil helpen word ze helemaal kwaad en begint ze te snauwen naar je. Dit doet ze vaak alleen als me ouders niet thuis zijn. Me ouders worden ook gek van haar. Maar goed ook op mijnsport waar ik heel veel plezier in had/heb begonnen mensen mij te kwetsen. Ik mocht naar een hoger team waar niemand het mee eens was. Lullige opmerkingen.... Mensen die eerst 'vrienden' waren begonnen zich te verzetten tegen me. Dat deed echt pijn. Wat ook gebeurde was school. Ik ging van HAVO naar VWO wat een grote stap voor me was. En ik kwam in een klas waar ik me absoluut niet thuis voelde. En daar moest ik elke dag heen. Nu krijg ik toch weer meer zin in school omdat ik mezelf meer kan accepteren en ook de andere in mijn klas mij accepteren. Het gaat beter met me ook door me school psychologe. Ik ben blij dat ik die keus heb gemaakt en ik raad dan ook iedereen aan die in een dip zit naar een psychologe te gaan. ZE HELPEN JE ECHT!! Dit was mijn verhaal ik moest het gewoon kwijt... Groetjes

Vincent
Tussen mijn 18 en 25 ste ben ik voor mijn gevoel ongekend depressief geweest. Ik had het idee dat ik de enige was die zo diep ging. Mijn ervaring met de hulpverlening was de eerste tijd niet tof.  Wat mij door die tijd geeft gehaald waren 'doelen in de toekomst', veel van me afschrijven en sport. Achteraf gezien had ik er meer over moeten praten en een geschikte hulpverlener moeten zoeken. Ook erg goed dat deze site er is. Je bent echt niet alleen in dit gevoel en deels horen deze gevoelens bij de levensfase van pubertijd en adolescentie. Wie ben ik, wat wil ik; zijn vragen waar je antwoord op moet vinden. Daarbij is er niks saaier dan een leven zonder weerstand. Je zult alleen maar zelfbewuster worden. Echt, neem je lot zelf in je hand en ik denk dat communicatie met jezelf en je omgeving de kernwoorden zijn. Je kunt iets wel of niet; je hebt altijd gelijk. Of je nauw rot voelt of niet; het leven blijft hard werken (denk ik). En dat je rot voelt geeft ook aan dat je misschien gevoeliger bent dan de gemiddelde leeftijdsgenoot; het is meteen ook een kwaliteit. Sport is voor veel jongeren niet cool. Ik kan er mijn agressie, onmacht, verdriet, energie in kwijt en het ordent mijn gedachten. Probeer het!

Anoniempje
Ik ben eigelijk een hele spontane meid van 17 jaar, sinds mijn oma dood is lijkt het wel of mijn leven een grote draai heeft gemaakt! Ik heb veel ruzie thuis en kan het gewoon soms niet meer aan ik word gewoon gek van mezelf, ik begin te schelden tegen mijn ouders terwijl ik zelf niet weet waarom, en niet eens wil eigelijk! Er draait dan bij mij een knop om en dan kan ik het niet meer tegen houden! Ik kan ook heel agressief worden terwijl ik dat gewoon absoluut niet wil, maar ik kan het gewoon niet tegen houden! Soms baal ik gewoon van mezelf! Maar ik ben nog niet naar de dokter geweest om er wat aan te laten doen. Want ik ben bang als ik dat doe dat ik dalijk door iedereen voor 'gek' verklaard word.
Soms heb ik ook het gevoel dat ik gewoon bijna niemand kan vertrouwen, dat vind ik gewoon heel jammer want ik heb een hele goede vriendin waarmee ik goed mee om kan gaan en mee kan praten, zei weet er wel een deel van.

  
Anoniem (20)
Sinds 3 weken voel ik me niet fijn. Ben niet blij, m’n humeur wisselt heel erg. Dan ben ik blij, het volgende moment ben ik aan het huilen en dan weer boos. Ik heb woede in me. Woede naar me ouders toe. Ik krijg geen liefde van hen. Ik heb niet eens het gevoel dat het mijn ouders zijn. Ik kan dit maar geen plekje geven. Zodat ik m’n eigen leven op kan bouwen samen met mijn vriend.
Toen ik 17 was ben ik uit huis gegaan. Heb 1½ jaar  in een pleeggezin gewoond en toen 10 maanden bij een kamertrainingscentrum. Nu woon ik samen. Ik heb een hele lieve vriend. Hij helpt me met alles. Ik reageer zoveel op hem af. Ik kan niet hebben. Drie jaar geleden heb ik me ook zo gevoeld, toen ging ik niet meer naar school toe. Nu probeer ik door te zetten. Ik zit in het laatste jaar van mijn studie en wil dit afmaken. Maar ik vind dit heel erg moeilijk. Elke keer weer doorzetten. Maar als ik toegeef en nier meer naar school ga, wordt het alleen maar erger. Ik heb vaak huilbuien maar toch ga ik maar door, ik moet wel. Zelfs in leuke dingen doen heb ik geen zin. Maar ik probeer door te zetten.
Uit ervaring heb ik geleerd dat ik er sterker van wordt. Binnenkort ga ik naar een psycholoog toe. En hoop dat ik me dan beter ga voelen. En dat ik aan mezelf kan werken. Wat ik erg vervelend vind is dat mensen raar reageren. Aan de buitenkant is niets te zien aan mij. Gelukkig heb ik veel steun van mijn vriend en vriendinnen. 

Spike
Een laag zelfbeeld zit allemaal in je hoofd. Last van? Ga eens voor de spiegel staan, of gewoon op bed zitten, en kijk eens eerlijk naar jezelf - en met eerlijk bedoel ik EERLIJK. Even weg met die overtuiging dat je niet deugt - die overtuiging is namelijk simpelweg een vorm van masochisme. Analyseer jezelf eens - eigenlijk ben je toch best knap? En opzich maak je mensen best vaak aan het lachen, dus je hebt ook nog eens een gevoel voor humor - je bent misschien nog geen beroemd cabaretier, maar daar gaat het niet om. En wanneer was de vorige keer dat je iets met je vrienden ging doen? Hoe lang maakt eigenlijk helemaal niet uit, want het feit dát je iets met ze ging doen betekent dat zij wél iets in je zien, jij ziet het alleen zelf niet. Wil dit ook niet lukken, praat eens met iemand anders. Vraag hem/haar wat hij/zij leuk aan je vind (en eventueel je minpuntjes, dan kun je daar aan werken en ga je jezelf automatisch beter over jezelf voelen). Het is niet zo moeilijk, je moet jezelf alleen eerst over die overtuiging dat je niet deugt heen zetten. Het is een barriére, maar hij zit in je hoofd. 

Nikki 23
Ik sta nu op een punt in mijn leven dat ik voor mezelf moet kiezen ; niet erg makkelijk voor iemand die altijd voor anderen wilt zorgen. Ik speelde een rol, maar kwam er een persoon in mijn leven, die mij heeft laten zien dat ik zonder dat masker op, ook mooi ben. Dat masker heb ik nu afgezet, maar ben daardoor kwetsbaar en weet nog niet goed hoe ik met die gevoelens om moet gaan.
Als je mij zou zien, zou je niet denken dat ik me soms eenzaam en verdrietig voel. Ik zie er sterk uit, maar voel me dat niet altijd.
Ik heb de afgelopen jaren teveel meegemaakt en teveel van mezelf gevraagd en dit heeft mij geestelijk en lichamelijk opgebroken. Ik ben moe…Het is moeilijk om aan anderen uit te leggen hoe je je voelt, je kan je er toch overheen zetten, niet aanstellen….ging het maar zo makkelijk !
De depressie is me overkomen, maar ik zelf heb er de controle over om het in de hand te houden. Als jong kind heb ik deze gevoelens al gehad, ik herken ze nu pas en nu ben ik er klaar voor om eraan te werken, dingen te accepteren en af te sluiten.
Op dit moment ben ik daar nog mee bezig, nog steeds aan het vechten voor mezelf. Gelukkig heb ik nu wel vaker momenten dat ik kan genieten van alle kleine dingen in het leven….Ik ben al volwassen, maar toch moet ik nog groot worden…
Het plaatsen van dit verhaal is het 2e deel van acceptatie. Mijn hoop is liefde ;  liefde voor mezelf en voor de persoon die mij mezelf heeft laten zien…van wie ik hou. Liefde overwint alles en de liefde voor mezelf overwint de negatieve gevoelens en gedachten… 

 
Annieka (24)
Ik ben een meid van 24 en ben eingelijk al zo lang ik me kan herineren depresief, dit doordat ik 17 jaar geestelijk en lichaamlijk ben mishandeld. dit door mijn eigen moeder.ik voelde me altijd somber en had nergens meer zin in het liefst wou ik alleen maar slapen  mijn uiterlijk was voor mij een hel kortom het viel niet mee. mijn jeugdt is echt een ramp geweest ik wist niet wat houden van was en heb er nu nog wel eens moeite mee bv ik zou als een vriendin aan het huilen is niet weten hoe ik haar moest troosten.
Ik heb nooit echt hulp gezocht dat kwam later, pas toen ik een relatie kreeg en ging samen wonen kreeg ik rust, die rust deed het hem ik kreeg paniek aanvallen, dat wil zeggen dat je gaat trillen, zweten, je draait voor je gevoel door en denkt dat je dood gaat. toen dat begon ben ik naar gg-net gegaan eingelijk te laat ik heb nu medicatie en das echt niet fijn ze werken heel goed maartoch.
Wat ik eingelijk met mijn verhaal wil vertellen is dat als je last heb van somberheid en je hebt iets ingrijpends meegemaakt zoek dan hulp praat en er vooral over ik heb het nooit gedaan en daar baal ik nog steeds van. het is echt belangrijk een kleine depressie kan een hoop narigheid geven.

 
Evelien(20)
Ik ben op de basisschool en middelbare school heel erg gepest. Had heel weinig vriendinnen, en de vriendinnen die ik had gebruikten me alleen maar als ze niemand hadden om af te spreken. Daardoor was ik altijd heel stil en teruggetrokken .Ik heb er toen nooit met iemand over gesproken, zelfs niet met mijn ouders en alles voor mezelf gehouden. Maar toen ik in de derde zat van de opleiding SPW en mijn stage niet goed verliep kwam ik in een dip terecht. Ik werd nog onzekerder over mezelf en accepteerde mezelf niet zoals ik ben. Had elke dag huilbuien en sliep heel slecht. Ik heb periodes gehad dat ik niet meer wilde leefde en een oeveelheid pillen slikten. Ik had een vriendengroep waar ik mee om ging en een beste vriendin,maar ik werd altijd belachelijk gemaakt door hun bij anderen. Daardoor kwam ik in een nog dieper dal terecht. Heb toen een jaar therapie gehad en het gaat nu steeds beter. Heb nog steeds soms periodes dat ik onzeker ben over mezelf, maar dat zal altijd wel een beetje blijven. Ik accepteer mezelf nu,ben niet meer zo stil als eerst en heb het contact met mijn oude vriendengroep verbroken en nieuwe vrienden gemaakt. Met mijn verhaal wil ik aan anderen duidelijk maken dat het echt weer goed komt ook al zie je het nu misschien niet in.

 
Mischa (17)
Een half jaar geleden werd het mij allemaal te veel. Ik was overspannen en had een depressie. School maakte het er alleen maar erger op en was de drempel tot mijn inzinkingen. Ik had te lang met verdriet rondgelopen, waarover ik niet wilde en kon praten. Zo loopt het emmertje natuurlijk op een gegeven moment vol, maar toch kwam het als een schok toen mijn huisarts zei dat ik een depressie had. Door hem werd ik doorverwezen en weer doorverwezen, totdat ik uiteindelijk 3 maanden later bij de jeugdzorg belandde. Voor mij was het toen al eigenlijk te laat. De zorg in ons land is, wat dat betreft, ver van perfect. Ik kan niet met 100% zekerheid zeggen dat mijn psychologe me geholpen heeft met mijn verdriet, maar ze heeft me wel doen inzien dat het een ziekte is en dat ik niet ‘overdrijf’ met mijn gevoelens. En dat had ik nodig. Nu ben ik nog steeds niet ‘genezen’ en van tijd tot tijd komt het weer terug, maar ik voel me wel sterker dan ooit, omdat ik nu weet dat ik het aankan en dat ik bevestigd heb gekregen dat het niet niks is, wat ik heb meegemaakt. Wel blijf je altijd alleen. Niemand weet hoe jij je voelt en ik kan het niet uitleggen. Mijn beste vriendinnen begrijpen me niet en ik heb zelfs gehoord dat één van hun het als een slecht humeur zag. Ik heb er wel van geleerd dat je geluk nooit van anderen moet afhangen. Nu is het aan mij om te voorkomen dat ik weer in mijn dal van ellende zink en dat probeer ik door de stress zo laag mogelijk te houden en als ik ergens mee zit er met iemand over te praten. Nu gaat het goed met me…